© All rights reserved to Marks Kraam
Een van de aardigste Pilastro ontwerpen is de notenbalk van Coen de Vries, een kapstok
met fleurige gekleurde haken. Een hele revolutie in een land waar een eiken kapstok
en messinghaken met een batikdoek de norm was. Ook deze kapstok is typerend voor
het idee van licht en luchtig uit de jaren 50, passend in de toen “en masse” gebouwde
kleine flats.
Je hebt ze met spiegel hoedenplank en paraplubak maar ook zonder. Jaren
50 notenbalken kenmerken zich door ronde stangen, jaren 60, zeker vanaf 66, door
vierkante stangen. Prijzen in 66:
Breed 76: alleen met 12 haken 55,95, met hoedeplank
69,15, met paraplubak 88,50, gulden natuurlijk. Je hebt ze ook 51,5 breed en 126
breed.
Prijs nu 200 euro minimaal. Wel met de gekleurde haken kopen, go for the full
monty. Worden alleen maar duurder, zeer gezocht.
Typerend voor de jaren 50 zijn de wandsystemen. Ik heb het al over pilastro gehad en tomado, verder had je in Emmen drentea, drentea room steel heette hun syteem in goed emmens engels, de planken van Drentea lijken op Pilastro maar zijn precies 70 cm, in Denemarken had je Paul Cordovius en in Zweden had en tegenwoordig heb je String.
De naam String, doorgaans geassocieerd met te krappe onderbroeken, is leuk gekozen, een string, keten, van planken aan de muur, maar ook naar de ontwerper, Nils -Nisse- Strinning, 1913 - 2006, mede architect van wat het Scansinavisch design zou worden.
Het systeem is ontworpen in 1949, en bestaat uit dragers in laddervorm, als bij Tomado, en houten planken. Wel zijn de dragers veel groter dan de tomado dragers, doorgaans een meter hoog, en verschillend diep. Je hebt ze voor aan de muur maar ook staand op de grond.
Doorgaans zijn ze gemerkt met een sticker op de planken en een label aan de staanders.
Het hout is verschillend, grenen, beuken, teak. Het is deze combinatie van strakke minimalistische dragers met het warme hout wat de charme maakt. Verder steken de planken wat uit wat een luchtig effect geeft.
Er zijn veel assecoires, kastjes, leesrek, tafel, planken in verschillende lengtes en breedtes.
De dragers zijn wit of zwart. Ook heeft Strinning in 1953 dragers van plexiglas ontworpen waardoor het met een beetje fantasie lijkt of de planken zweven.
Het is de vraag waarom die wandrekken zo opkwamen in de jaren 50.
Allereerst werden er nog maar weinig huizen met inbouwkasten gebouwd. Kasten in de kamer ogen plomp, men wilde licht luchtig en ruimtelijk. Wandrekken kun je wat hoger hangen waardoor de onderkant van de kamer vrij bleef en men een gevoel van ruimte kreeg.
Daarnaast viel er op die wandsystemen natuurlijk het 1 en ander te showen, een mooie vaas, een pick-up, kennis en wijsheid in de vorm van boeken, een beeldje, bijvoorbeeld een gestileerd teakhouten hert. Allemaal zaken die de identiteit van de eigenaar vorm gaven. Ik ben modern, ik lees Sartre en Sagan en ik luister naar Duke Ellington.
Wel veel stoffen.
De prijs. Tegenwoordig is string weer in produktie, een klein rekje met drie plankjes kost 95 euro nieuw.
Voor een oude grote plank is 15 euro denk ik heel reeel en 12,50 voor een drager, verder 60 voor een kastje.
Eind jaren 50 vond er een zeer gelukkig huwelijk plaats tussen Pierre Paulin,
geb.
1927, en Artifort. Artifort was van Wagemans en van Tuinen N.V.
Een bedrijf dat in
1 generatie was gegroeid van een eenvoudige stoffeerderij tot een meubelfabriek met
faam tot ver buiten onze grenzen.
De Franse ontwerper/architect was de Maastrichtse
meubelfabriek opgevallen door de Oyster, zie foto, die ze zagen op een Brusselse
beurs.
Begin 20 had hij al gewerkt voor thonet. De artifort collectie was niet
uniform,
je had dus de erg speelse Paulin, nog steeds de ambachtelijke
Theo Roth, eenvoudig
en stoer, en de fantasierijke constructies van Kho
Liang le die voor het gemak in
de fabriek maar meneer Ko werd genoemd.
De Oyster, de grote tulp, de tong, ribbon
chair, orange slice, allen stuk voor
stuk design klassieker's par excellence. De
stoelen van Paulin zitten lekker,
hoewel over de ribbon chair, wellicht zijn beroemdste
ontwerp, heb ik mijn
twijfels maar ik heb er nooit in gezeten.
Je voelt je beschermt in de stoelen van Paulin omdat ze je als het ware omhullen.
Ze zijn rank en monumentaal tegelijk. De stoelen worden weer gemaakt en kosten dan rond de 1000 euro per stuk.
Een goede originele grote tulp doet 1250, de originele heeft een kruis voet en geen ronde voet, een ribbon chair 2500. Als de Oyster opnieuw bekleed is let er dan op dat de stof er niet “los” op zit,want dan gaat de stof lubberen. Het is lastig om deze stoelen te bekleden, moet bij gespecialiseerde bedrijven gebeuren. Pierre Paulin is in 2009 helaas overleden.
Witte tafel met rode stoelen uit 1970.
Al jaren ben ik in bezit van deze aardige set
stoelen met bijbehorende tafel uit 1970.
Geen idee waar die gemaakt is, wie het weet
mag me mailen.
De stoelen kunnen draaien en zijn zeer goed afgewerkt.
De hond is zeker
ook te koop.